W 1918 roku firma John Deere przejmuje przedsiębiorstwo Waterloo Engine Company zajmujące się produkcją ciągników „Waterloo Boy”. Dzięki temu John Deere mógł wejść na niedostępny dla rynek producentów ciągników rolniczych. W 1923 podjęta zostaje decyzja o wstrzymaniu produkcji traktorów typu Waterloo Boy i przygotowany zostaje nowy ciągnik, nad którym prace zapoczątkowali jeszcze inżynierowie Waterloo Engine Company. Nowy traktor oznaczony literą „D„ stał się sukcesem firmy oraz pozwolił na umocnienie Deer’a na rynkach sprzedaży ciągników w świecie.
Do napędu traktora John Deere „D” wykorzystano udany dwucylindrowy leżący 25 konny silnik o średnicy cylindra 13,9cm i skoku 17,7cm, przejęty z ciągnika „Waterloo Boy” oraz jego 2 biegową skrzynię przekładniową. Konstrukcja nośna i pozostałe rozwiązania zostały zaprojektowane od nowa. W modelu „D” odstąpiono od archaicznej ramy nośnej ze stalowych belek na rzecz samonośnego nadwozia złożonego z silnika, bloku skrzyni biegów i mostu skręconych do siebie modułami tworzących jedną całość.

Czołowa przekładnia zębata tylnych zwolnic pracowała szczelnie zamknięta w kąpieli olejowej. Podniesiona prędkość obrotowa silnika z 750 do 800 obr/min wpłynęła na zwiększenie mocy silnika do 30KM. W 1928 roku inżynierowie John Deere’a rozwiercili średnicę tłoków o 1,9cm i następnie wprowadzili kilka modyfikacji silnika, co w rezultacie przyniosło zwiększenie mocy do 41,5KM mierzonych na kole pasowym silnika. Tak zmodyfikowany silnik zaczęto montować w modelach „D” od 1935 roku. Jednocześnie w skrzyni biegów traktora dołożony został 3 bieg.

John Deere „A”
Jednocześnie firma John Deere odczuwała brak w swojej ofercie małego ciągnika przeznaczonego do prac międzyrzędowych i specjalistycznych. Szczególnie dawała się we znaki w tym zakresie konkurencja firm International Harvester i Allis Chalmers. Dlatego prowadzone były prace konstrukcyjne mające na celu przygotować lekki traktor przeznaczony do upraw międzyrzędowych.

Nowy ciągnik oznaczony symbolem „A” częściowo bazował na podzespołach modelu „D”. Wykorzystano w nim sprawdzony 2 cylindrowy silnik znany jeszcze z modelu Waterloo Boy, z tym, że skok cylindra w tym traktorze początkowo był krótszy i wynosił 16,5cm a następnie niedługo po tym wydłużono ten parametr do 17,2cm co nieznacznie wpłynęło na wzrost mocy z 25 do 29,6KM. Silnik ten uruchamiano początkowo na benzynie a następnie po rozgrzaniu zasilanie było przełączane na naftę. Ważną modyfikacją w stosunku do modelu „D” było wprowadzenie 4 biegowej skrzyni przekładniowej pozwalającej lepiej dopasować prędkości do poszczególnych zabiegów agrotechnicznych. Układ zmiany biegów bazował na 2 przekładniowej wczesnej skrzyni modelu „D”, którą wyposażono w tzw. przyspieszacz czyli przekładnię zwiększającą prędkość. Modyfikacji poddana została także obudowa skrzyni biegów, zwolnice schowane w głównej obudowie, oraz przednia rama. Wszystko po to żeby dać ciągnikowi większy prześwit niezbędny do prac z narzędziami montowanymi pod ramą traktora. Wprowadzona wielowypustowa oś pozwalała na płynną zmianę rozstawu tylnych kół – rozwiązanie to było szczególnie przydatne w pracach międzyrzędowych gdzie stosowano rozmaite szerokości rzędów.
Ten model traktora rozpoczęto produkować w 1934 roku. Jako pierwszy ciągnik w ofercie tej firmy mógł być wyposażony w koła ogumione. Produkowano kilka odmian podwozi tego ciągnika w tym najbardziej popularna wyposażana była w bliźniacze przednie koła.

John Deere „B”
Równolegle obok modelu „A” w 1934 roku na liniach produkcyjnych ukazał się niemalże identyczny ciągnik oznaczony literą „B” z takim samym silnikiem lecz o nieco mniejszej mocy maksymalnej wynoszącej około 14KM mierzonych na kole pasowym.

Nowa stylistyka i zmiany
W 1938 roku firma John Deere zatrudniła znakomitego stylistę H. Dreyfusa, żeby nadał archaicznie wyglądającym ciągnikom świeżego wyglądu. Wszystkie modele A, B, D, otrzymały opływową maskę i błotniki zaprojektowane w jednej linii. Ta stylistyka przetrwała następne 20 lat.

W tym samym roku wraz z nową stylistyką nadwozi, John Deere wprowadził nieco zmian w swoich ciągnikach. Model „A” otrzymał 6 biegową skrzynie bazującą na 3 przekładniowej skrzyni modelu „D” ale wyposażoną w przyspieszacz poszczególnych biegów. W ciągniku „B” zwiększono „proporcjonalnie” skok tłoka i średnicę cylindra o 6mm oraz wydłużono już w 1937 roku ramę, uzyskując więcej miejsca dla narzędzi zawieszanych pośrodku ciągnika.

John Deere „H”
W 1938 roku w ofercie firmy pojawił się kolejny model traktora typu „H” będący pośrednim ciągnikiem między John Deerami „A” i „B”. Bardzo zbliżony do modelu „B” o mocy 15KM, początkowo był oferowany jako 4 kołowy, ale w 1940 roku pojawiła się jego odmiana HN z pojedynczym kołem z przodu. Ciągnik „H” miał 3 biegową skrzynię przejętą z modelu „B”. 

Nożny pedał gazu umożliwiał przekroczenie maksymalnych obrotów silnika i uzyskiwanie wyższych prędkości transportowych na poszczególnych biegach. Zgodnie z zaleceniami producenta można było tego dokonywać jedynie podczas jazdy na szosie.
W 1940 roku w ciągnikach „B” zaczęto montować 6 przekładniowe skrzynie z przyśpieszaczem znane już od 1938 roku w modelu „A”.

40 lat niezawodne
Bardzo wytrzymałe i za razem proste traktory John Deere napędzane dwucylindrowym leżącym silnikiem, zyskały sobie przez 40 lat produkcji wielu zwolenników. Modele „D” były oferowane w wielu odmianach, aż do 1953 roku zyskując sobie miano solidnych i niezawodnych ciągników. Ostatni ciągnik „A” zjechał z taśmy produkcyjnej w 1952 roku, a modele „B” i „H” zastąpione zostały w 1947 roku całkowicie nowym traktorem John Deera napędzanym rzędowym pionowym silnikiem.

Rafał Mazur